Jongeren in Teylingereind doen even niet meer mee in de samenleving, maar diep van binnen is dat juist wat ze willen. Een baan, een huis, een relatie, het gevoel dat je ertoe doet. Wij willen hen leren wat er nodig is om weer mee doen.
In een goede sfeer durven jongeren te laten zien wat ze echt willen, wie ze echt zijn. Pas dan kunnen we vooruitgang met hen boeken. Ook de dagstructuur biedt veiligheid, want iedereen weet waar hij aan toe is en wat er wordt verwacht.
Jongeren moeten gaan inzien dat ze andere, betere mogelijkheden hebben. Het perspectiefplan is de concrete basis daarvoor. Hierin staat waaraan de jongere gaat werken, hoe dat verloopt en hoe zijn gedrag verbetert.
Aanmoedigen betekent in Teylingereind: kijken naar wat je kunt. Applaus kan iemand over de streep helpen. Zeker als dat van je ouders en je familie komt. Zij zijn wat ons betreft onmisbaar in het veranderingsproces.
Op school kan elke jongere ontdekken dat hij echt wat kan. En wie dat ontdekt, wil vaak meer. De docenten stimuleren hen daarbij zo veel mogelijk. Want wie leert, bouwt aan zijn basis om weer mee te doen in de samenleving.
Keuzes maken is belangrijk. Zeker wanneer de jongere terugkeert in de maatschappij is het noodzaak dat hij heeft leren inzien hoe hij de goede keuzes maakt. Dus niet terugvallen in crimineel gedrag, maar toekomstgericht denken en doen.
Als mens heb je anderen nodig om vooruit te komen in de samenleving. Mensen op wie je kunt bouwen, die je kunt vertrouwen. Dat besef is essentieel. Dus leren jongeren op allerlei manieren samen te werken: met elkaar, met groepsleiding of tijdens stage.
In het Witte Weekblad van 25 juli 2012 stond een artikel over Forenisch Centrum Teylingereind. Journalist Piet van Kampen ging in gesprek met Marjolein, gezinstherapeut en testassistent.
Dit interview maakt onderdeel uit van een reeks van zes. In het Witte Weekblad van 8 augustus 2012 verschijnt een artikel met Jim, een jongere die in Teylingereind verblijft.
