Verhalen van medewerkers
Over werken bij Teylingereind is oneindig veel te vertellen. En dat doen we graag. Want we zijn trots op wat we doen en wie we zijn. Benieuwd wat we zoal zeggen? Check hieronder de video's en interviews met Anita, Kees, Pascal, Jean-Nayra en vele andere medewerkers.
marileen zoekt mensen met een koel hoofd en een warm hart
Forensisch Centrum Teylingereind is op zoek naar nieuwe collega’s. Veel nieuwe collega’s. En dat voelt best raar in een tijd waarin de wereld op zijn kop staat door het Coronavirus en de minister-president iedereen oproept om zoveel mogelijk thuis te blijven. Waarom is Teylingereind dan toch op zoek? Marileen van Vredenburch, manager HR, vertelt.
‘Begin dit jaar kregen we van de minister de vraag of we vier groepen en een paviljoen wilden openen. Daar hoefden we niet lang over na te denken. Naast het gebouw waar we nu in werken, staat een ander, nieuw gebouw waar ruimte is om uit te kunnen breiden. Er moet nog wel het een en ander verbouwd worden en er komt nog een groot hek en een muur omheen, maar dan zouden we daar die groepen kunnen openen. Tenminste… als we genoeg mensen hebben om die groepen te gaan draaien. Dus daar zijn we nu naar op zoek.’ [lees meer]
pascal kan wel tegen een stootje
"Het gebeurt wel eens dat er heel erg verbale agressie is of dat er met een pot pindakaas wordt gegooid. Dat is natuurlijk niet leuk. En daar moet je tegen kunnen. Maar je wordt hier wel zo bijgestaan door je collega’s en getraind dat je daarna eigenlijk gelijk weer paraat staat om het aan te gaan."
Anita's collega's zien haar altijd
"Ik hoor wel eens: ‘Joh Anita, jij draait die dienst makkelijk in je eentje!’ En dat zou misschien wel kunnen, maar ik heb collega’s nodig. Op elk gebied. Om te communiceren, om oogcontact te maken. Als ik in een situatie ben waar ik me niet veilig voel, hoef ik alleen even te kijken en zie ik: mijn collega ziet mij, die heeft mij in de gaten. Dat voelt goed."
Joshua klimt hogerop
"Ik kwam hier vijf jaar geleden binnen als stagiair. Uiteindelijk ben ik groepsleider geworden, een mbo-functie. Daarna werd ik pedagogisch medewerker, een hbo-functie. En nu ben ik senior pedagogisch medewerker. Dus ik heb me hierbinnen flink verder ontwikkeld. Nu volg ik zelfs nog een opleiding tot trainer, dus zat mogelijkheden!"
Karin is duidelijk, eerlijk en consequent
“In 2008 begon ik als groepsleider in Teylingereind. Het eerste half jaar dacht ik: het lijkt wel alsof ik op een andere planeet stap wanneer ik hier het hek door ben!
Maar op een gegeven moment begin je de procedures, richtlijnen en werkmethodes te doorzien. Dan is het werk geen topsport meer, maar eerder duursport. En net als bij duursport moet je leren om goed met je energie om te gaan en moet je weten waar je grenzen liggen.
In de afgelopen jaren ben ik doorgegroeid van groepsleider naar pedagogisch medewerker en sinds een tijdje ben ik inwerkcoach. Als je hier komt werken, kom je mij dus sowieso tegen."[lees meer]
Jean-Nayra begeleidt en ondersteunt
“Ik werk hier met jongeren bij wie het even mis ging in het leven.
Begeleiden en ondersteunen, zorgen dat ze kunnen functioneren in de maatschappij.
En helpen om het goede weer op te pakken; dat maakt mijn werk mooi.”
Jean-Nayra - pedagogisch medewerker
Kees laat jongeren niet in het ongewisse
“Ik ben altijd graag duidelijk naar de jongeren. Zo van: ‘Jongens, tot zo ver en niet verder’. Dat werkt het beste.
Ze zeggen zelf ook vaak dat ze die duidelijkheid echt nodig hebben. In het ongewisse zitten, daar hebben ze een hekel aan.
‘Nee’ is voor deze jongeren dus vaak prettiger dan ‘misschien’.” - groepsleider Kees
Michael heeft alles in de gaten
"Ik werk als groepsleider op de ASR (adolescentenstrafrecht) afdeling van Teylingereind. Hier zitten jongeren die qua leeftijd eigenlijk in een gevangenis voor volwassenen thuishoren, maar vanwege bijvoorbeeld een laag IQ of persoonlijkheidsproblematiek daar niet sterk genoeg voor zijn.
Het zijn jongeren tussen de 18 en 23 jaar die berecht zijn of worden als jeugd, maar geen kinderen meer zijn. Dus als er een vechtpartij plaatsvindt, lig je met grote gasten te vechten en niet met jongetjes. Want vergis je niet, dit is geen jeugdzorg of een buurthuis. Dat betekent dat er zich incidenten voordoen.
Echt spannend werd het bijvoorbeeld vorige zomer, toen werd ik opgeroepen door m’n teamleider..."[lees meer]
Eugene is wie hij is
“Jongeren weten heel goed wat ze aan mij hebben. Als je het hier vraagt, kunnen ze je precies vertellen: zo is Eugene.
Mijn uitstraling naar de jongeren is altijd duidelijk. Als ik stop zeg, dan stopt het ook.
Maar ook mijn kinderen, mijn familie en collega's weten: ik ben zoals ik ben. Je weet wat je aan me hebt. Dat is, denk ik, een pluspunt. En zo ervaren de jongeren dat ook, zeggen ze vaak. Dat vind ik alijd fijn om te horen."
- Senior pedagogisch medewerker Eugene
Kees houdt wel van een uitdaging
"Geen dag is hier hetzelfde. Soms zit je heel rustig en denk je ‘vandaag hebben we een relaxte groep’ en dan krijg je toch zomaar drie keer alarm op een avond. Maar soms denk je ook ‘even extra opletten vandaag’ en gebeurt er helemaal niks.
En ook al zijn de dagen verschillend, één ding is elke dag hetzelfde. En dat is dat we elke dag weer proberen de jongens zo goed mogelijk klaar te maken om weer terug de maatschappij in te gaan. Dat vind ik gewoon een heel leuke uitdaging."
Joshua denkt terug aan moeilijk moment
“Een moeilijk moment waar ik nog wel eens aan terugdenk, is dat we een soort opstand op de groep hadden. Ik had op een gegeven moment acht jongens in de gang staan die zeiden ‘we hebben eigenlijk nergens meer zin in, we gaan niet naar kamer, tenzij je ons eerst onze zin geeft’ wat op dat moment gewoon niet kon. Daar sta je dan, met z’n tweeën tegenover acht toch wel heel boze jongens, dat is een heel lastige situatie.
Uiteindelijk hebben we een hoop ondersteuning gekregen van collega’s die op dat moment op andere groepen stonden. We hebben een plan gemaakt, en uiteindelijk hebben de jongens zelf gezegd ‘weet je wat, we kiezen eieren voor ons geld’. Ze kozen ervoor om toch naar kamer te gaan, want zij zagen ook wel: hier wordt niemand beter van.”
Pascal helpt jongeren vooruit
“We proberen jongeren hier echt vooruit te helpen. En het is zo mooi als dat lukt. Eén pupil die me dan meteen te binnen schiet, is Rex. Die had echt problemen met agressieregulatie. Hij kon heel snel uit zijn slof schieten. Maar naarmate hij wat langer hier verbleef, werd de band met zijn groepsgenoten en begeleiders beter. We hebben ook verschillende therapieën aangeboden. En nu merk je dat het agressieregulatieprobleem eigenlijk bijna opgelost is.
Nu, als er iets dreigt te gebeuren op de groep, dan is híj juist degene die, nog voordat de groepsleiding erbij is, al tussen de jongeren gaat staan van ‘Hé, dit lossen we niet op deze manier op. Laten we het op een betere manier oplossen, door samen te praten of iets’. Dat vind ik wel heel erg mooi om te zien.”
Eugene gebruikt zijn levenservaring
Om begeleider bij Teylingereind te zijn moet je echt een goed inlevingsvermogen hebben. Je moet in staat zijn om in de schoenen van zo’n jongere te staan om hem te kunnen helpen. En ik denk dat het heel nuttig is als je levenservaring hebt. Dan kan je de jongens echt iets meegeven.
Mariska houd van de veelzijdigheid in het werk
"Eén van de leukste dingen van dit werk vind ik de diversiteit in jongens. Elke jongere heeft zijn eigen verhaal en eigen geschiedenis. Niet iedereen wil daar meteen over vertellen. En dat is heel logisch. Maar als je de jongeren wat langer leert kennen, kom je steeds meer te weten over ze. Daarbij is het leuk om nieuwsgierig en geïnteresseerd te zijn. Om hun verhaal ook echt te willen horen. Dan leer je heel veel over de jongere, maar ook over de verschillen tussen mensen. Iedereen is anders."
